به گزارش مشرق، در آبان سال 1389، 4 تن از محیط‎بانان اداره کل محیط‌زیست استان کردستان به نام‎‎های کمال حسین‎پناهی، محمود احمدی‎نژاد، معمر مرغوبی و مسعود علیخانی در حین انجام ماموریت در ارتفاعات روستا‎ی دوشان در نزدیکی سنندج در مسیر گروهی از تروریست‎‎های سلفی قرار گرفتند و متاسفانه هرچهار نفر به ضرب گلوله تروریست‎‎ها به شهادت رسیدند. به‎سراغ خانواده برخی از این شهدا رفتیم تا پای درددل کسانی بنشینیم که فرزندانشان قربانی تفکری افراطی و انحرافی شدند.  

**ابتدا ‎سراغ خانواده شهید حسین پناهی رفتیم، بعد از گذشت حدود 6 سال از این حادثه هنوز هم صحبت کردن از کمال برایشان سخت بود. دستان پینه بسته جبار حسین‎پناهی، پدر شهید کمال حسین‎پناهی نشان می‎داد که با چه مشقتی فرزندانش را بزرگ کرده است، بغضش اجازه نداد بیشتر از چند کلمه با ما صحبت کند... ، وقتی از او راجع به پسرش پرسیدیم، گفت: هرگز نمی‎توانم پسرم را فراموش کنم، روزی 3یا4 بار به یادش گریه می‌کنم. او عصای دست من بود. عصائی که به آن تکیه می‎دادم و حالا دیگر این عصا شکسته است...   

خانم غریبی همسر شهید حسین‎پناهی نیز که هنوز نتوانسته بود با نبود همسر شهیدش کنار بیاید، گفت: نمی‎دانم وقتی که فرزندم که 4 سال دارد سراغ بابایش را می‎گیرد چه‎چیزی به او بگویم؟ او خیلی کوچک است و از الان بدون پدرشدن برای او خیلی سخت است. چطور می‎توانم به این بچه بگویم که پدرش شهید شده است؟ این بچه که چیزی از حرف من متوجه نمی‎شود و آنهائی که این بلا را سر همسر من آوردند اصلا چیزی از انسانیت نمی‎دانند.  

**در خانه شهید کاک محمود احمدی‎نژاد با دخترش شهلا هم صحبت شدیم، او هم احساس خود را از غم از دست دادن پدر بیان می‌کند و گوشه‎‎های دیگری از زندگی پدر را به ما نشان می‎دهد:

زمانی که ایشان از اداره می‎آمدند در پشت میز خود می‎نشستند و مشغول نوشتن می‎شدند و اگر هم چیزی نیاز داشتند از فرهنگ لغات در می‎آوردند و دوباره مشغول می‎شدند. یعنی خیلی فعال بود و پارسال مامور نمونه شدند و کسی بود که آزارش به کسی نمی‎رسید، به‎جز اینکه به محیط اطرافش واقعا دلسوزانه کمک می‌کرد. عاشق طبیعت بود، جرم پدر من و امثال پدر من حفاظت از حیوانات بی‎زبان بود، اگر این جرم است حرفی نیست!

 
**گفت‌وگو با  برادر شهید مسعودعلیخانی

 

خانواده من یک خانواده فقیر و تقریبا مذهبی بود. حدود سال 80 بود که برادرم در اداره محیط‎زیست سنندج استخدام شد. و در 13اسفند89 به دست عوامل استکبار به شهادت رسید.  

کار برادرم رانندگی بود و راننده محیط‎بانان بود. آن‎ها برای گشت و کنترل محیط می‎رفتند و گاهی هم برای ماموریت به تهران و شهرستان‎‎ها می‎رفتند.  

روز حادثه پنج‎شنبه بود که به برادرم و سه همکارش به نام‎‎های معمر مرغوبی، محمود احمدی‎نژاد و کمال حسین‎پناهی ماموریت داده بودند. ماموریت آن‎ها دو روزه بود، یعنی روز قبلش هم از ساعت 7صبح از خانه خارج شده بود و ساعت 10 بازگشته بود.

 

شب و قبل از استراحت گفت من باید فردا هم بروم دنبال همکارانم برای ماموریت و ساعت 11 شب برمی‌گردم. ما تا ساعت 7 غروب اصلا خبر نداشتیم که ایشان شهید شده‎اند تا اینکه همسایه ما آمد و به من گفت که باید با او بروم به میدان آزادی! پرسیدم کاری پیش آمده؟ با اینکه خبر داشت ولی نگفت.  

زمانی که به مقابل درب پزشک قانونی رسیدیم، گفت که برادر و همکارانش تصادف کرده‎اند. زمانی که حال و روز آن‎ها را دیدیم کاملا گیج بودیم، نزدیک به 8 گلوله خورده بود یا 9 تا و تیرخلاص هم زده بودند!  

اهالی سنندج برای این 4 نفر خیلی ناراحت بودند چون این‎ها گناهی نداشتند، این‎ها فقط کارمند بودند و مظلومانه به شهادت رسیدند، در تشییع جنازه ایشان تقریبا همه مردم سنندج شرکت کردند.  

این‎ها فقط می‎خواهند بین مردم تفرقه‎افکنی کنند، این‎ها اگر خداپرست بودند مسلمانان را نمی‎کشتند. برادر من چه گناهی داشت؟ آن پدر و مادری که در انتظار بازگشت فرزندشان ماندند چه گناهی دارند؟ آن بچه‎ای که پدرش را از دست داد... ، این‎ها قصد دارند بین شیعه و سنی اختلاف افکنی کنند، ولی نمی‎توانند. این‎ها در راه استعمار فعالیت می‎کنند.   

برادرم اول به مدت دو سال در صداوسیما کار می‌کرد، قراردادی بود تا اینکه در محیط زیست استخدام شد. ابتدا محل‎ کارش در حدود 5 سال در سعادت‎آباد بیجار بود که بعد از آن یک سال‎و‎نیم بود که به سنندج آمده بود و در اینجا بود که به‎همراه سه نفر از دوستان و همکارانش به شهادت رسید.  

در حدود ساعت 8 شب بود که ماشین اداره جلوی درب خانه ایستاد. یک نفر آمد و گفت یک‎سری از همکاران‎ به ماموریت رفته‎اند که مشکلی برایشان پیش آمده است. آن‎ها آدرس منزل پدرم را می‎خواستند که من پرسیدم چه مشکلی؟ گفتند که آن‎ها شهید شدند. گفتم چرا شهید شدند؟ گفتند که مشخص نیست، ما رفتیم پزشکی قانونی و کسی هم در آنجا نبود تا فردا صبح که ما خبردار شدیم که با اصابت گلوله شهید شده‎اند.  

برادرم حدود 4 گلوله خورده بود. به قلبش، به شانه‎اش، دوتا هم خورده بود به پایش.  

یک گروه تروریستی سلفی ‎ـ‎ تکفیری.  

من با آن‎ها برخوردی نداشته‎ام که بفهمم چه‎چیزی می‎گویند، فقط می‎دانم که تفکرشان این‎گونه است که می‎گویند هرکسی طبق نظر ما رفتار نکند ما او را می‎کشیم! من همین را می‎دانم، ولی سوالم اینجاست که این‎ها که اصلا برادر من را نمی‎شناختند.  

این گروه‎ها دشمن مردم هستند، آن‎ها هر کسی را که با اندیشه و عقیده‎شان مخالف باشند تکفیر می‎کنند و می‎کشند، ولی سوال من اینجاست که اصلا این‎ها چه شناختی از عقیده برادرم داشتند؟ محیط‎بان اصلا نیروی یک ارگان نظامی نیست که بخواهند با او درگیر شوند.  

کسانی که این جنایت‎‎ها را انجام می‎دهند و به اسم اسلام مسلمانان را می‎کشند، منافق هستند. این بی‎شرم‎‎ها می‎گویند جهاد می‎کنند! درحالی‎که این‎ها از خدا هم شرم ندارند.  
 

منبع: پنجره